دومینیکا

هر گروه بر اساس ویسکوزیته به چندین زیر گروه تقسیم می شود. طبقه بندی روغن موتور توسط (ISO) کامل نشده است و در این مورد از طبقه بندی SAE استفاده می شود
این طبقه بندی از سال 1911 مورد استفاده قرار گرفته است و چندین بار مورد بازنگری قرار گرفته است که آخرین ویرایش آن SAEJ300 است. در طبقه بندی اخیر، شش درجه برای روغن های زمستانی و پنج درجه برای روغن های تابستانی معرفی شده است.

روغن ها بسته به نوع و مشخصاتشان کاربردهای متفاوتی دارند، اما در بسیاری از کاربردها نقش روانکاری آن ها مهم است.

مشخصات روغن
خواص مورد نیاز روغن ها به کاربرد آنها بستگی دارد. در این صورت تشخیص روغن های خودرو از روان کننده های صنعتی ضروری به نظر می رسد.
ویسکوزیته و شاخص ویسکوزیته روغن های صنعتی
در ارتباط با اثر روانکاری روغن موتور، مهمترین مشخصه ویسکوزیته است. البته لازم به ذکر است که چون موتور در شرایط ایزوترم کار نمی کند، هنگام استارت زدن موتور به خصوص در فصل زمستان، روغن سرد و کثیف است، در حالی که در شرایط عادی کارکرد، دمای روغن در میل لنگ به آن می رسد. 80 تا 100 درجه سانتیگراد در لایه ای که سیلندرها را می پوشاند دما می تواند به 200 درجه سانتیگراد و حتی بیشتر برسد و در این دما روغن باید اثر روان کنندگی خود را حفظ کند.یعنی تغییرات ویسکوزیته زیاد نیست.

برای تعیین تغییرات ویسکوزیته با توجه به دما، "دیویس و دین" یک رابطه تجربی ایجاد کردند. در روشی که آنها استفاده کردند، نمونه روغن مورد نظر را با دو گروه روغن پایه مقایسه کردیم.

دو گروه روغن های پایه عبارتند از:

روغن های اساسی
گروه روغن های پنسیلوانیا (H) پارافین هستند و ویسکوزیته آنها با دما تغییر می کند. به طور سنتی، شاخص ویسکوزیته این روغن ها 100 در نظر گرفته می شود.
روغن های گروه L خلیج ساحل که نفتنیک هستند و با دمای بالا ویسکوزیته آنها تغییر می کند. شاخص ویسکوزیته این روغن ها نیز روی صفر تنظیم شده است.
دیویس و دین ویسکوزیته این روغن های پایه را در 100 و 210 درجه فارنهایت تعیین کردند و جدول زیر را ارائه کردند که در آن D = L-H تفاوت ویسکوزیته نمونه روغن H و نمونه روغن L را در 100 درجه فارنهایت در یک حالت نشان می دهد. . که ویسکوزیته هر دو روغن در 210 درجه فارنهایت یکسان است.

حال برای تعیین شاخص ویسکوزیته روانکار مورد نظر ابتدا ویسکوزیته آن را 100 و 210 درجه فارنهایت مشخص کرده و به ترتیب با U و V نشان داده می شود، سپس بین هر یک از دو گروه روغن پنسیلوانیا و خلیج فارس، روغن را انتخاب می کنیم فقط تماس بگیرید. در 210 درجه فارنهایت، ویسکوزیته آن برابر با V است.ویسکوزیته این دو روغن پایه در 100 درجه فارنهایت برابر با مقادیری مانند H (روغن پنسیلوانیا) و L (روغن خلیج) است.

برای خودروها و هواپیماها، روغن هایی با شاخص ویسکوزیته بالا توصیه می شود، در حالی که برای موتورهای دیزلی، شاخص ویسکوزیته بالا لازم نیست.

عملیات پالایشی می تواند شاخص ویسکوزیته روغن ها را به نزدیک 100 برساند، اما پالایشگاه ها از این مقدار فراتر رفته و با پالایش و افزودن مواد ویژه به روغن های روان کننده، شاخص ویسکوزیته را به 140-150 رسانده اند. روغنی با این شاخص بالا در تمام فصول قابل استفاده است. چنین روغنی در دماهای پایین، یعنی زمانی که موتور را سرد روشن می کنید، مایع تر از روغن های زمستانی است و در دمای کارکرد موتور در روز گرم، ویسکوزیته خود را بهتر از روغن های تابستانی حفظ می کند. جدول زیر حداقل ویسکوزیته را برای انواع روغن های چهار فصل ارائه می کند.

مشخصات روغن صنعتی
روغن های صنعتی شامل تعداد زیادی فرآورده نفتی است که با توجه به کاربردهای مختلف باید ویژگی های متفاوتی داشته باشند.

جداول زیر بر اساس استانداردهای ISO تنظیم شده است و الزامات کاربرد و خواص مورد نیاز روغن های صنعتی را نشان می دهد.می بینید که خواصی مانند ویسکوزیته، شاخص گرانروی، نقطه رهاسازی، تبدیل، نقطه آنیلین، باقیمانده کربن کنرادسون، خواص مکانیکی و ضد اکسیداسیون برای این نوع روغن ها به جز جزئیات مورد نیاز آنها مهم است.
رحمت:
گریس چیست؟ انجمن تست و مواد آمریکا (ASTM) روان کننده های گریس را به صورت زیر تعریف می کند: یک محصول جامد یا نیمه جامد که از پراکندگی مواد جامد در مایعات حاصل می شود.

مواد زیر با روغن ها متفاوت است:

گریس ها در واقع روغن هایی هستند که غلیظ کننده به آنها اضافه شده است.

در دمای اتاق، چربی ها معمولا جامد هستند، در حالی که روغن ها معمولا مایع هستند.

همه روغن ها را می توان به گریس تبدیل کرد، اما برعکس امکان پذیر نیست.

گریس ها معمولاً فقط در ماشین آلات، ابزارآلات یا تجهیزات صنعتی استفاده می شوند، در حالی که روغن ها علاوه بر موارد ذکر شده، مصارف غیر صنعتی نیز دارند.

اما چه غلیظ کننده ای برای ساخت گریس اضافه می شود؟
این مواد می توانند کانی به نام بنتونیت یا کانی به نام مولیبدن باشند. در بیشتر موارد، این افزودنی پایه صابونی به نام لیتیوم است.گریس روغن ذخیره شده در یک شبکه فیبری است که مانند یک اسفنج عمل می کند.این شبکه فیبری همان عامل قربانی است که در بالا ذکر شد. مولکول های جامد را می توان به گونه ای در کنار یکدیگر قرار داد که منافذی در ساختار خود ایجاد کنند تا ذرات روغن بین این سوراخ ها حرکت کنند. به طور کلی، خاصیت روان کنندگی گریس از روغن های موجود در این شبکه ها به دست می آید. سایر مشخصات مانند نوع و کیفیت بتن تعیین می شود.

در ادامه به اصطلاحات بیشتری در مورد گریس ها می پردازیم:
قوام: بستگی به ضخامت گریس دارد

Pour Point: دمایی که در آن روغن شروع به جدا شدن از غلیظ کننده می کند

مقاومت در برابر آب: آزمایش هایی برای بررسی توانایی این ماده در برابر آب یا خطوط آب فشار قوی انجام می شود.

گریس بر پایه روغن: ویسکوزیته روغن برای ساخت نوع خاصی از گریس

ظرفیت تحمل بار: درجه تحمل فشار گریس (به این معنی که فشار گریس چقدر می تواند تحمل کند و به خوبی تکرار شود)

مقاومت برشی: در صورت استفاده مکرر و سریع، چقدر گریس مقاومت شما را می شکند

هر گروه بر اساس ویسکوزیته به چندین زیر گروه تقسیم می شود. طبقه بندی روغن موتور توسط (ISO) کامل نشده است و در این مورد از طبقه بندی SAE استفاده می شود
این طبقه بندی از سال 1911 مورد استفاده قرار گرفته است و چندین بار مورد بازنگری قرار گرفته است که آخرین ویرایش آن SAEJ300 است. در طبقه بندی اخیر، شش درجه برای روغن های زمستانی و پنج درجه برای روغن های تابستانی معرفی شده است.

روغن ها بسته به نوع و مشخصاتشان کاربردهای متفاوتی دارند، اما در بسیاری از کاربردها نقش روانکاری آن ها مهم است.

مشخصات روغن
خواص مورد نیاز روغن ها به کاربرد آنها بستگی دارد. در این صورت تشخیص روغن های خودرو از روان کننده های صنعتی ضروری به نظر می رسد.
ویسکوزیته و شاخص ویسکوزیته روغن های صنعتی
در ارتباط با اثر روانکاری روغن موتور، مهمترین مشخصه ویسکوزیته است. البته لازم به ذکر است که چون موتور در شرایط ایزوترم کار نمی کند، هنگام استارت زدن موتور به خصوص در فصل زمستان، روغن سرد و کثیف است، در حالی که در شرایط عادی کارکرد، دمای روغن در میل لنگ به آن می رسد. 80 تا 100 درجه سانتیگراد در لایه ای که سیلندرها را می پوشاند دما می تواند به 200 درجه سانتیگراد و حتی بیشتر برسد و در این دما روغن باید اثر روان کنندگی خود را حفظ کند.یعنی تغییرات ویسکوزیته زیاد نیست.

برای تعیین تغییرات ویسکوزیته با توجه به دما، "دیویس و دین" یک رابطه تجربی ایجاد کردند. در روشی که آنها استفاده کردند، نمونه روغن مورد نظر را با دو گروه روغن پایه مقایسه کردیم.

دو گروه روغن های پایه عبارتند از:

روغن های اساسی
گروه روغن های پنسیلوانیا (H) پارافین هستند و ویسکوزیته آنها با دما تغییر می کند. به طور سنتی، شاخص ویسکوزیته این روغن ها 100 در نظر گرفته می شود.
روغن های گروه L خلیج ساحل که نفتنیک هستند و با دمای بالا ویسکوزیته آنها تغییر می کند. شاخص ویسکوزیته این روغن ها نیز روی صفر تنظیم شده است.
دیویس و دین ویسکوزیته این روغن های پایه را در 100 و 210 درجه فارنهایت تعیین کردند و جدول زیر را ارائه کردند که در آن D = L-H تفاوت ویسکوزیته نمونه روغن H و نمونه روغن L را در 100 درجه فارنهایت در یک حالت نشان می دهد. . که ویسکوزیته هر دو روغن در 210 درجه فارنهایت یکسان است.

حال برای تعیین شاخص ویسکوزیته روانکار مورد نظر ابتدا ویسکوزیته آن را 100 و 210 درجه فارنهایت مشخص کرده و به ترتیب با U و V نشان داده می شود، سپس بین هر یک از دو گروه روغن پنسیلوانیا و خلیج فارس، روغن را انتخاب می کنیم فقط تماس بگیرید. در 210 درجه فارنهایت، ویسکوزیته آن برابر با V است.ویسکوزیته این دو روغن پایه در 100 درجه فارنهایت برابر با مقادیری مانند H (روغن پنسیلوانیا) و L (روغن خلیج) است.

برای خودروها و هواپیماها، روغن هایی با شاخص ویسکوزیته بالا توصیه می شود، در حالی که برای موتورهای دیزلی، شاخص ویسکوزیته بالا لازم نیست.

عملیات پالایشی می تواند شاخص ویسکوزیته روغن ها را به نزدیک 100 برساند، اما پالایشگاه ها از این مقدار فراتر رفته و با پالایش و افزودن مواد ویژه به روغن های روان کننده، شاخص ویسکوزیته را به 140-150 رسانده اند. روغنی با این شاخص بالا در تمام فصول قابل استفاده است. چنین روغنی در دماهای پایین، یعنی زمانی که موتور را سرد روشن می کنید، مایع تر از روغن های زمستانی است و در دمای کارکرد موتور در روز گرم، ویسکوزیته خود را بهتر از روغن های تابستانی حفظ می کند. جدول زیر حداقل ویسکوزیته را برای انواع روغن های چهار فصل ارائه می کند.

مشخصات روغن صنعتی
روغن های صنعتی شامل تعداد زیادی فرآورده نفتی است که با توجه به کاربردهای مختلف باید ویژگی های متفاوتی داشته باشند.

جداول زیر بر اساس استانداردهای ISO تنظیم شده است و الزامات کاربرد و خواص مورد نیاز روغن های صنعتی را نشان می دهد.می بینید که خواصی مانند ویسکوزیته، شاخص گرانروی، نقطه رهاسازی، تبدیل، نقطه آنیلین، باقیمانده کربن کنرادسون، خواص مکانیکی و ضد اکسیداسیون برای این نوع روغن ها به جز جزئیات مورد نیاز آنها مهم است.
رحمت:
گریس چیست؟ انجمن تست و مواد آمریکا (ASTM) روان کننده های گریس را به صورت زیر تعریف می کند: یک محصول جامد یا نیمه جامد که از پراکندگی مواد جامد در مایعات حاصل می شود.

مواد زیر با روغن ها متفاوت است:

گریس ها در واقع روغن هایی هستند که غلیظ کننده به آنها اضافه شده است.

در دمای اتاق، چربی ها معمولا جامد هستند، در حالی که روغن ها معمولا مایع هستند.

همه روغن ها را می توان به گریس تبدیل کرد، اما برعکس امکان پذیر نیست.

گریس ها معمولاً فقط در ماشین آلات، ابزارآلات یا تجهیزات صنعتی استفاده می شوند، در حالی که روغن ها علاوه بر موارد ذکر شده، مصارف غیر صنعتی نیز دارند.

اما چه غلیظ کننده ای برای ساخت گریس اضافه می شود؟
این مواد می توانند کانی به نام بنتونیت یا کانی به نام مولیبدن باشند. در بیشتر موارد، این افزودنی پایه صابونی به نام لیتیوم است.گریس روغن ذخیره شده در یک شبکه فیبری است که مانند یک اسفنج عمل می کند.این شبکه فیبری همان عامل قربانی است که در بالا ذکر شد. مولکول های جامد را می توان به گونه ای در کنار یکدیگر قرار داد که منافذی در ساختار خود ایجاد کنند تا ذرات روغن بین این سوراخ ها حرکت کنند. به طور کلی، خاصیت روان کنندگی گریس از روغن های موجود در این شبکه ها به دست می آید. سایر مشخصات مانند نوع و کیفیت بتن تعیین می شود.

در ادامه به اصطلاحات بیشتری در مورد گریس ها می پردازیم:
قوام: بستگی به ضخامت گریس دارد

Pour Point: دمایی که در آن روغن شروع به جدا شدن از غلیظ کننده می کند

مقاومت در برابر آب: آزمایش هایی برای بررسی توانایی این ماده در برابر آب یا خطوط آب فشار قوی انجام می شود.

گریس بر پایه روغن: ویسکوزیته روغن برای ساخت نوع خاصی از گریس

ظرفیت تحمل بار: درجه تحمل فشار گریس (به این معنی که فشار گریس چقدر می تواند تحمل کند و به خوبی تکرار شود)

مقاومت برشی: در صورت استفاده مکرر و سریع، چقدر گریس مقاومت شما را می شکند